ارتباط سطح آپولیپوپروتئین A وB، با شدت درگیری عروق کرونر در بیماران با آنژین پایدار

مقدمه: در پژوهش‌های اخیر یافته‌های ناهمسویی در مورد ارتباط آپولیپوپروتئین‌های A وB ، به عنوان عوامل خطر جدید شناخته شده در بیماری‌های قلبی ـ عروقی و درگیری عروق کرونر وجود دارد. در این بررسی، سعی شده ارتباط بین این دو آپولیپوپروتئین با شدت درگیری عروق کرونر در نمونه‌ای از یک جمعیت ایرانی تعیین گردد. مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی مقطعی در سال 1388 روی دو گروه 72 نفری و40 سال به بالا، با تنگی خفیف و شدید از بیماران مبتلا به آنژین پایدار که در مجموع 144 نفر بودند، انجام شد. پس از گرفتن نمونه‌ی خون ناشتا 12 ساعته برای تعیین قند خون ناشتا و پروفایل چربی (آپولیپوپروتئین A وB، کلسترول، تری‌گلیسیرید، کلسترولLDL- و کلسترولHDL-) و تکمیل پرسش‌نامه‌ی دارای ویژگی‌های آمارنگاری، سابقه‌ی بیماری، سابقه‌ی  مصرف دارو و آنژیوگرافی عروق کرونر انجام شد. بر اساس یافته‌های به دست آمده از آنژیوگرافی، بیماران در دو گروه با تنگی عروق کرونر خفیف و شدید قرار گرفتند. داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS نسخه‌ی 15 و با آزمون‌های آماری تی، مجذور خی، فیشر و لجستیک رگرسیون آنالیز شدند. یافته‌ها: میانگین سنی در بیماران مبتلا به تنگی خفیف و شدید عروق کرونر، به ترتیب 6/9±7/57 و 3/11±2/58 سال بود. بین میزان آپوپروتئین (Apo A) (07/0P=) و آپوپروتئین B (Apo B) (51/0P=) و هم‌چنین نسبت apo A/apo B (23/0P=) در دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود نداشت )05/0P≥). پس از تعدیل نقش متغیرهای مخدوش‌گر نیز یافته‌های معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: عوامل تاثیرگذار بر شدت تنگی عروق کرونر ممکن است با عوامل ایجادکننده‌ی آن متفاوت باشند، که این عوامل باید در پژوهش‌های آتی مورد بررسی قرار گیرند.